Ljóðheimar: Ljóðræn abstraktverk íslenskra listmálara 1957-1970

Með sýningunni Ljóðheimar er leitast við að rýna í þróun ljóðrænnar abstraktlistar á Íslandi í gegnum þrjár kynslóðir listamanna á tímabilinu 1957–1970. Sýningin er tilraun til endurmats á kenningunni um að strangflatalistin, sem þekkt varð snemma á sjötta áratug síðustu aldar, hafi verið tímabundið rof í þróunarsögu landslagsmynda, einnar meginstoðar íslenskrar myndlistar á 20. öld.

Undanfari ljóðrænnar abstraktlistar á Íslandi, en ættfeður hennar eru listamenn á borð við Jóhannes S. Kjarval, Jón Stefánsson og Finn Jónsson, þróaðist áfram í formi abstraktlistar með náttúruívafi, nánast samhliða strangflatalistinni. Liststefnan óx og dafnaði undir áhrifum ljóðrænnar myndlistar í Frakklandi og stórbrotinna verka abstrakt-expressjónista í Bandaríkjunum og tók á sig séríslenska mynd sem birtist m.a. í verkum Svavars Guðnasonar, Kristjáns Davíðssonar, Eiríks Smith, Harðar Ágústssonar og Steinþórs Sigurðssonar. Talið er að einkasýning Kristjáns Davíðssonar árið 1957 hafi verið fyrsta hreinræktaða sýningin undir formerkjum ljóðrænnar abstraktlistar. Við upphaf sjöunda áratugarins tekur við ný kynslóð myndlistarmanna, sem alla jafna eru ekki þekktir fyrir ljóðræna abstraktlist sína, en verk þeirra eru ekki síður náttúrutengd en forvera þeirra.

Fræðandi listsmiðja fyrir fjölskyldur var haldin í tengslum við sýninguna og kölluð "Smiðjan - Málað á ferð."