Sófamálverkið

Myndir af málverkum í íslensku stofuumhverfi. Ýmsir erlendir gestir sem kynnast Íslendingum benda á að almennur menningaráhugi sé hér meiri en víðast í öðrum löndum. Á nær hverju heimili sé að finna minnst einn bókaskáp fullan af bókmenntaritum, bæði á íslensku og erlendum tungumálum; í flestum fjölskyldum séu einn eða fleiri sem spila á hljóðfæri, og á veggjum íslenskra heimila séu alls staðar listaverk - það er að segja frummyndir, sem viðkomandi hafa eignast sem erfðagripi, gjafir eða keypt að eigin smekk.

Íslendingar gera sér tæpast grein fyrir því sjálfir að þetta sé markvert ástand; þeim finnst það sjálfsagt. Gestirnir segja þvert á móti að virkur áhugi á bókmenntum, tónlist og listum sé víðast forréttindi eða merki menntunar og stéttaskiptingar, fremur en eðlilegur hluti daglegs lífs. Og að almenn listaverkaeign heillar þjóðar sé einstakt fyrirbæri.Sýningin _Sófamálverkið“ vekur athygli á þessari staðreynd með því að benda á hvernig Íslendingar njóta myndlistarinnar á eigin heimilum. Þar ríkja ákveðnar venjur sem eru orðnar hluti af þjóðarsálinni, og virðast lítið hafa breyst á milli kynslóða alla 20. öldina.

Á sýningunni nálgast sýningarstjórarnir, Anna Jóa og Ólöf Oddgeirsdóttir, viðfangsefnið með ýmsum hætti. Sett er upp ímynd gamaldags borgaralegs heimilis, og vísað til náttúrunnar sem var eitt helsta myndefni íslenskra listmálara alla öldina; loks er gefin innsýn - með ljósmyndum - í öndvegisstöðu málverksins á yfir hundrað heimilum Íslendinga af ólíkum kynslóðum og þjóðfélagsstöðu.Staða málverksins í þjóðarvitund Íslendinga er því augljóslega mjög sterk. _Sófamálverkið“ er hluti af einkennum þjóðarinnar.Eiríkur Þorláksson,forstöðumaður.